21 marca w niedzielę, zapraszamy na 19. edycję Winylobrania i zarazem drugą edycję online. Tym razem naszym gościem będzie Krystyna Prońko!

Spotkanie z Panią Krystyną poprowadzi Hirek Wrona.

Zaczynamy o 16.00.

Stream do rozmowy znajdziecie na www.plytygramofonowe.pl

Piękny plakat wydarzeniaprzygotował Andrzej Pągowski

Krystyna Prońko (ur. 14 stycznia 1947 w Gorzowie Wielkopolskim) – polska piosenkarka i wokalistka jazzowa, kompozytorka i pedagog muzyczny. Honorowy Obywatel Gorzowa Wielkopolskiego.

Pracę artystyczną, amatorsko, rozpoczęła od rodzinnego zespołu „Reflex” (1968 r.) wraz z braćmi, Piotrem – saksofonistą, i Wojtkiem – kontrabasistą i gitarzystą basowym oraz z muzykującymi kolegami.[potrzebny przypis]

Debiutowała w 1969 z zespołem Respekt na I Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej w Kaliszu. W latach 70. współpracowała w chórku z Czesławem Niemenem, zespołami Skaldowie i Czerwone Gitary oraz jako solista w zespole Koman Band, prowadzonym przez Janusza Komana, a także z Warszawską Orkiestrą Polskiego Radia (Studio Jazzowe S1).

W 1973 wstąpiła na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie wyróżniono jej interpretacje piosenek „Po co ci to chłopcze” oraz „Umarłe krajobrazy”. Dwa lata później, w 1975, zdobyła w Opolu główną nagrodę za utwór „Niech moje serce kołysze Ciebie do snu”, czym powtórzyła swój pierwszy sukces. Przebój ten uzyskał także miano piosenki roku w plebiscycie prestiżowego magazynu muzycznego „Non Stop”. Występowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu występowała jeszcze wielokrotnie, m.in. w roku 1979, 1980, 1981, 1986 czy 1987. Według plebiscytu pisma „Non Stop” Krystyna Prońko dwukrotnie – w roku 1975 i 1977 – została uznana za najpopularniejszą wokalistkę w Polsce. W 1980 została okrzyknięta Piosenkarką Roku. Kilkakrotnie śpiewała także na jednym z największych festiwali jazzowych Jazz Jamboree, Praskim Festiwalu Jazzowym czy Festiwalu w Castlebar.

W latach 1979–1981 prowadziła klasę śpiewu w Akademii Muzycznej w Katowicach. Przez rok pracowała również z młodymi piosenkarzami w Teatrze Muzycznym w Gdyni. W 1981 brała udział w wystawionym przez Teatr oratorium Ernesta Brylla do muzyki Wojciecha Trzcińskiego Kolęda Nocka. Po wprowadzeniu stanu wojennego przedstawienie zostało zdjęte z afisza. Wielokrotnie prowadziła warsztaty bluesowe dla wokalistów w Bolesławcu. Od października 2001 prowadziła klasę śpiewu na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej na Wydziale Artystycznym w Instytucie Muzyki w Lublinie.

W 1991 założyła własne wydawnictwo płytowe Power Music. W okresie 1992–1995 zajmowała się dziennikarstwem muzycznym, prowadziła wiele autorskich programów radiowych.

W 2008 z rąk ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego odebrała Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wraz z Markiem Kościkiewiczem i Markiem Tysperem wiosną 2010 zasiadała w jury pierwszej edycji programu Śpiewaj i walcz produkcji TVP1.